Ներկայացրե՛ք <<ՀԽՍՀ տնտեսությունը, հասարակական-քաղաքական կյանքը>> հետևյալ տեսակետներով
- ՀԽՍՀ տնտեսության ճյուղերը և զարգացման ճանապարհը
Պատերազմի ժամանակ Խորհրդային միությունը շատ տնտեսական կորուստներ տվեց և պետք էր ինչ-որ կերպ շտկել իրավիճակը: Խորհրդային միությունը արդյունաբերական քաղաքականություն իրականացրեց, բայց Հայաստանի համար դա դժվարությունների հանգեցրեց: Եվ հայաստանում սկսեց զարգանալ լեռնաարդյունաբերությունը (քարեր): Սկսեցին հիմնվել տարբեր գործարաններ: Ապա Հայաստանը սկսեց զբաղվել ծանր արդյունաբերությունբ, մեքենաների արտադրություն և այլն:
Գյուղատնտեսությունը նույնպես զարգանում էր, սակայն Հայսատանում հացահատիկի պաշարները քիչ էին: Այդ ժամանակ կոլեկտիվացում էր, սակայն ամեն մարդ ուներ իր սեփական տարածքը և աշխատում էր դրա վրա, օրվանից մի քանի ժամ տրամադրելով կոլեկտիվով աշխատանքին: Մարդիկ շահագռգռված չէին, այդ պատճառով բարձրացրեցին աշխատավարձը… - ԽՍՀՄ առաջնորդների իրականացրած քայլերը և ՀԽՍՀ-ն
Ստալինը շարհունակում էր բռնակալ քաղաքականությունը: Մարդկանց վրա շնծու գործեր բացելով, ձերբակալելով, աքսորելով Սիբիր… Եվ շատ հայեր հայտնվեցին Սիբիրում: Նաև տարբեր երկրներում բնակվող հայերին բերում էին Հայաստան, խաբուելով, որ Հայաստանում ամեն ինչ լավ է: Սակայն Հայաստանում սով էր: Նրանք գոյատևելու համար շատ թանկարժեք բաները փոխարինում էին ուտելիքի հետ: - Այլախոհություն
Առաջին անգամ Խրյուշովը խոսեց Ստալինի դեմ: Նա պահանջեց հետ բերել բոլոր աքսորվածներին, ովքեր անմեղ են: Դա բնականաբար ոչինչ չփոխեց, բայց դա մեծ քայլ էր և դրեց շատ բանի սկիզբը:
Հայոց ցեղասպանությունից 50 տարի հետո եղավ արարողություն զոհերի հիշատակին: Դա չլսված բան էր այն ժամանաք, քանի որ ազգային հարցերը համարվում էին դավաճանություն: Մարդիկ սկսեցին չվախենալ խոսել իրենց հայրենիքից:
Ստեղծվեցին ընդհատակյա կուսկցություններ, որոնցից ամենաճանաչվածը ազգային միացյալ կուսակցությունն էր: Ժամանակի ընդացքում սկսեցին նաև նրանց հետևից ընկնել, տարբեր կեղծ մեղադրանքներ ներկայացնել, ձերբակալել և այն:
Սկսեցին տեղծվեցին ազգային պարի և երգի տարբեր խմբակնել… Այս ամենը եղավ ինչ-որ առումով ազատության սկիզբ:
Ալեքսանդր Իսրայելյան 